երեկ վերջապես բռնացրեցի, նկարեցի 😀
Ես բառը լսելուց դեմքիս ժպիտ է միանգամից ծնվում: Այսօր ծառայության մեջ են ինձ հարազատ շատ մարդիկ, որոնց շատ եմ կարոտել ու իրանցից էլ շատ սպասում եմ, թե երբ արձակուրդ կգան 🙂 Ապերիկս էլ այդ թվում է… Ու վերջապես 11 ամիս ծառայած զինվորս եկավ տուն նոյեմբերի 1-ին` երեկոյան ժամը 10-ին: Վաաայ… երևի դժվար չի պատկերացնել, թե քանի օր մեր տանը ինչ էր կատարվում 😀 Չնայած մեկա կարոտս առնել չհասցրի, առավոտ գնում եմ գործի` դեռ քնած է, երեկոյան գալիս եմ` տանը չի… Ընկերությանը, կամ ոնց ինքնա ասում “ախպերությանը” շատ նվիրված անձ մըն է: 😛 Ամբողջ օրն ընկերների հետ էր: Կեսգիշերից շուտ երեսը չէի տեսնում: Իսկ այսօր արդեն հետ ենք ճանապարհում: Էլի քնած էր, երբ դուրս էի գալիս, ստացվում է ես հաջող չարեցի 😦 Հիմա ճանապարհին է… Տեսնես “պադշիվները” չմոռացավ կարել…
Ապերիկ!!! Համարյա կեսն անցանք… 😉
Մանդարինահոտ գրառումներ 
Քոմենթահարթակ