Անհասցե

Նկատել եմ, ամեն անգամ կոմպից պոկվելուց էս տրամադրությամբ եմ լցվում =( չգիտեմ, ինտերնետնա մեղավոր, թե դու… (մռայլ դեմքով սմայլիկ): Ու միշտ սենց լինումա, երբ էտ օրը չենք շփվում, էն սենց զոռով որ ձեռից բռնած քաշում, տուն են տանում, իսկ քո հայացքը դեռ ճամփինա, սպասում ես… ու հենց անջատվում ես, քեզ թվումա, հեսա ինքը կմտնի 😦 Անկապ թափառում էի բլոգումս, պարզվումա ահագին տեղ ես զբաղեցնում էստեղ… տեսնես գիտես ? Էլ չեմ ուզում սենց շարունակվի, մռայլ տողերիցս կարդացի ու հասկացա, որ զգացմունքս վաղուց կոմայի մեջա, ու ես արհեստական իրան սնուցում եմ… մինչդեռ ինքը մեռնելա ուզում ! ու ոնց կինոներում են ասում` отпусти… так будет лучше

Ուֆ չեմ կարա, չեմ ուզում, բայց ատպուսկայու….

Էլի շեղվեցի

Էլի քննություն… նախապատրաստվել… կենտրոնանալ…

Թղթերս փռել, կարդում եմ, կարդում ու կեսից հայտնաբերում, որ էլի շեղվել եմ… կարդացածիցս ոչինչ չեմ հիշում: Կենտրոնանալ! Չէ… չի ստացվում…

Ու թույլ եմ տալիս ինձ Քեզ կարոտել… ժպտալ… երազել մի քիչ… հետո էլ տխրել ու հիմարություններով ապարդյուն փորձել միտքս մոլորել…

Ու նորից… նորից համոզվել վերջում, որ վաղուց ինքս մոլորվել եմ քո լաբիրինթոսում:

Ու~ֆ էս ինչ եմ գրում: Կենտրոնանալ … Պարապել… !