Աշնանային…
21.10.2010 Մեկնաբանություններ (3)
Արդեն ցրտել էր. առավոտյան առանց պիջակի դուրս գալ էլ հնարավոր չէր, չնայած ցերեկը աշնան արևը հալացնում էր ծակող ցուրտը: Այգում ծառերը դեղնին էին տվել. արևագույն էր…
Ձեռքերս առավ ափի մեջ.
-Ինչ սառն ես…
Գլուխս հենել էի կրծքին ու լսում սրտխփոցի մեղեդին…
-Քո կողքին սիրտս մոռանում է արյուն շրջանառելու իր ֆունկցիան… դրանից է…
-Մոռանում է գլխավոր ֆունկցիա՞ն,- քմծիծաղով,- էլ ոնց ես… ,- չշարունակեց, երևի մտքին էր ասել ապրում… շնչում… չգիտեմ: Մեկ-մեկ մտքերը կարդալ չեմ կարողանում… մեկ-մեկ շատ խառն է մտածում, դրանից է…
Գլուխս թափահարեցի.
-էտ անհնար է. գլխավոր ֆունկցիան քեզ սիրելն է…
Ավելի ամուր գրկեց: Գլուխս կախ էր, բայց լսում էի. ժպտում էր… առանց աչքերս բարձրացնելու տեսնում էի թեք ժպիտը… այդ անդիմադրելի գեղեցիկ ժպիտը…
Ուղղվեցի. հայացքով բռնեցի աչքերն ու ուշացումով պատասխան ժպտացի:
Ձեռքերս, որ սառույցի կտորների պես հալվել էին նրա ջերմությունից, մոտեցրեց շուրթերին.
-Գժուկս…
Քոմենթահարթակ